Swing 30 Years Anniversary (dag 3 - zondag) Wespelaar zondag 20 augustus 2017 reporter: Marcel photo credits: Freddie info artist: Karibuni (B) - Tensfield (B) - Shawn Holt & The Teardrops (US) - JJ Thames (US) - Billy Branch (US) - Jim Suhler & Monkey Beat (US) - Heritage Blues Orchestra (US) info organisation: Swing © Rootsville 2017

Wegens andere verplichtingen had ik jammerlijk genoeg de festivalzaterdag aan mij moeten laten voorbijgaan. Gelukkig kon ik er zondag wel terug bij zijn, want de affiche was om vingers en duimen af te likken. Te beginnen met een traditie die in verval was geraakt, namelijk de Gospel-mis met het gospelkoor KARIBUNI. Het koor is van Haacht zelf en bracht Afrikaanse gospel die jammer genoeg niet te vergelijken was met de real stuff. De kerk zat wel bomvol en de pastoor beleefde een hoogdag.

Opener van de dag waren de, bijna’ locals van Tensfield. Jonge band afkomstig uit Wilsele, die dit jaar ook een gooi hebben gedaan in de Belgian Blues Challenge. De band brengt een mix van blues, jazz en funk en hebben eind 2016 hun eerste cd op de markt gebracht ‘Freeze The Clock’. De band bestaat uit Raffe Claes gitaar en zang, Geert Zonderman aan de bas, Koen Geudens aan de toetsen en Jurgen Moelans op de drums. De band kan niet geplaatst worden onder de noemer blues maar bracht, voor al redelijk wat opgekomen publiek, nog een redelijk gevarieerde set met nummers als ‘Confusion Control’, ‘Woodshack of nog ‘The Joker Smiles’.

De tweede band was niet van de poes, Shawn Holt & The Teardrops. Niemand minder dan de zoon van Magic Slim. Hij speelde zelf vanaf zijn 17de bij de Teardrops en nam na de dood van zijn vader in 2013, de leidersrol over. Hij speelt recht voor de raapse Chicago blues in dezelfde stijl als zijn vader. Meer moet dat dus niet zijn. We konden ons dus ook aan een geweldige show verwachten met buiten Shawn, Alan Kirk aan de drums,  Kris Jefferson op de bas and Xavier Pilac op de gitaar. Hoe meer de set vorderde hoe meer we de klanken van Shawn’s vader ontwaarden in hetgeen er door de boxen werd geknald. ‘Walkin Cane’, ‘Daddy Told Me’, ‘Black Cat Bone’, ‘All Night Long’, stuk voor stuk pareltjes en blues van de bovenste plank. Het was dan ook dikke ambiance op het Kerkplein van Wespelaar. Ondanks de sterke prestatie van de band, kregen ze geen tijd om te bissen, wat ik persoonlijk toch een beetje jammer vond, want je zag en vooral hoorde dat Shawn de blues met de paplepel was ingegoten.

Tijd dan voor wat vrouwelijke blues met JJ Thames. Deze zangeres groeide op in Detroit en verhuisde op haar 18de naar Jackson, Mississippi om daar haar geluk te beproeven. Ze deed ervaring op als backingsvocaliste voor o.a. Marvin Sease, Bobby Bland en Denise Lasalle. Op haar dertigste staat ze op eigen benen en maakte ze haar debuut met‘Tell You What I Know’ (2014). Vorig jaar verscheen de opvolger ‘Raw Sugar’ en groeide zij uit tot de Mississippi Blues Diva. JJ bezit een paar stevige stembanden en dat zouden we geweten hebben. We kregen dan ook een optreden van formaat. JJ wist zich begeleid door Fabrice Bessouat aan de drums, Antoine Escalier aan de bas, Cédric Le Goff aan de toetsen en Yann Cuyea ( vergeef me de schrijfwijze) op gitaar. Het minste dat je kan zeggen is dat JJ een meer dan imposant figuur is en een eye-catcher. Alle ogen waren dan ook gericht op dit vocaal fenomeen.

We kregen een greep voorgeschoteld uit haar cd’s , zoals ‘Hey You’, ‘Kinda Man’, ‘I’m Leaving’, ‘No Turning Back’. Het optreden voltrok zich in sneltreinvaart, met de nodige feeling voor wat enternainment. Tussendoor ook tijd voor wat covertjes zoals John Lee Hookers ‘Boom, Boom’ of een prachtige versie van ‘I’d Rather Go Blind’. Dit was inderdaad het WOW-gevoel. Na zo’n optreden had ze dan ook recht op een meer dan verdiende bisser en we kregen ‘Shaking Ground’ voorgeschoteld. Voorwaar, dit was een topmoment en mijn verwachtingen werden dan ook volledig ingelost.

De ene grote naam volgt de andere op. Tijd voor Billy Branch. Een legendarische figuur uit de Chicagoblues op het podium van Swing. Ik had vorig jaar, tijdens de European Blues Cruise, met de man kennis gemaakt en het was een zeer aangename ervaring. Billy Branch is nog één van de weinigen die de harmonicaskills uit eerste hand van deze grote namen leerde en nu de harmonicatraditie van Chicago hoog moet houden. In juni werd hij gehuldigd tijdens het Chicago Blues Festival voor zijn 40 jarige carrière als ‘Billy Branch & The Son of Blues’. Kortom, met Billy Branch stond één van de grootste harpveteranen en vertolkers van Chicago blues op het podium. Billy werd vergezeld van de Giles Robson band: Giles Robson op de blues harp, Andy Knight op gitaar, Jeff Walker aan de bas en Darren Chrome op drums. Giles zelf mocht openen met een drietal nummers van eigen hand, alvorens we Billy Branch het podium zagen opstappen. Na een stevig instrumentale opener kregen we het eerste nummer van de hand van Junior Wells ‘Hoodoo Man Blues’ gevolgd door James Cottons ‘One More Mile To Go’ en ‘My Babe’ van Little Walter.

We kregen dus veel songs van de groten die Billy hadden geïnspireerd, maar geen werk van Billy zelf en dat was toch wel jammer. De set zat anders wel heel goed in elkaar en je hoorde dat de band perfect op elkaar was ingespeeld. Na een ommetje van Billy via het festivalterrein kregen we een drumwissel en kwam Alan Kirk op het drumstoeltje zitten en vervoegde Giles de band om de set verder af te sluiten met ‘All By Myself’ van Junior Wells. Goede maar, in mijn ogen, wel wat korte set waar ik graag wat meer Billy Branch songs had gehoord.

Ondertussen zijn wij al aan de voorlaatste act gekomen. Niemand minder dan Jim Suhler & Monkey Beat. Het steviger werk dus. Van Chicago trekken we dus naar Texas voor een stevige portie Texas bluesrock uit de hand van de man die het mooie weer maakt bij George Thorogood. The Monkey beat bestaan uit Patrick Smith aan de bas, Shawn Fares op toetsen en Beau Chadwell aan de drums. Niet direct mijn ding maar gezien de massale opkomst voor het podium en de enthousiaste reacties kan je alleen maar zeggen dat de man succes had. ‘Tijuana Bible’ opende de debatten gevolgd door wat moest doorgaan als ‘Hush’ van Deep Purple , een goede versie van ‘Restless Soul’ en ‘Bullfrog Blues een nummer geschreven in 1928 door ene Willima Harris maar vooral gekend van de versies van Canned Heat en nog meer door Rory Gallagher. Voor mij was de bisser, ‘Where Were You When The Lights Went Out’ het beste nummer, maar wie ben ik…

Zoals vorig jaar, werd er dit jaar in stijl afgesloten. En hoe? Niets minder dan de Heritage Blues Orchestra mocht deze 30ste editie afsluiten. Waw! Zanger en gitarist Bill Sims vormt samen met Linda Elizabeth en collega Junior Mack het hart van het Heritage Blues Orchestra. De kracht van die drie zit in het samenspelen, waarbij geen van de drie zo nodig op de voorgrond lijkt te hoeven. Dat betekent dat er magnifiek driestemmig gezongen wordt, terwijl ook de solostemmen indrukwekkend onder je huid kruipen. The Heritage Blues Orchestra brengt een staalkaart van wat de blues zoal te bieden heeft. Dit gaat van countryblues, urban blues, gospel, funk tot New Orleans blues. En dit wordt gebracht met ongekende authenticiteit en frisheid waardoor je onmiddellijk voor de spreekwoordelijke bijl gaat. Samen met het trio stonden ook nog Barry Harrison (drums) en Vincent Prichet( harp) mee op het podium.

En het was er boenk op van bij het eerste nummertje ‘Gow Down Old Hannah’ van Leadbelly. Van dan af was het geen Festia Mexicana maar een echte Mississippi Delta Party. Parchtige harmoniëen, geweldig drum werk en een Mississippi saxofoon die het geheel naar een heel hoog niveau tilde, man wat kan die Vincent een stukje blazen…ongeloofelijk .‘Clarcksdale Moan’, ‘Don’t Let Anybody Drag Your Spirit Down’, ‘Get Right Chucrh’, ‘C-Line Woman’, een adembenemende ‘In The Morning’ en voor mij een extra ontdekking met ‘Joliet Bound’ van Kansas Joe McCoy & Memphis Minnie..man, man wat een schitterend nummer. We kregen nog ‘Big Legged Woman als uitsmijter om dit grandioze optreden af te sluiten. Ik had hoe verwachtingen van dit optreden maar ze werden meer dan overtroffen. Hier zit nu een heel gelukkig man.

De 30ste verjaardag van Swing werd meer dan een voltreffer. 3 dagen gevuld met topbands en daarenboven nog volledig gratis ook. Magnifieke sfeer, toffe mensen, geweldige medewerkers en alles tot in de puntjes verzorgd, dat verdient meer dan alleen maar in de bloemetjes te worden gezet. Bedankt aan de organisatie en medewerkers, we kunnen jullie alleen maar nog 30 jaar erbij wensen. Swing Wespelaar? Real Blues for The People… bedankt en tot volgend jaar.

more and larger pics on